Plant thinking, thinking plant, writing plant. Derived from the novel De trofee by Mircea Cartarescu, 2012. Dutch today because it is Friday. Hello Robin Crusoe.
Tegenover het in puinstof gehulde huis van nageldunne en al even doorzichtige bakstenen, met monsterlijke planten die in alle kieren woekerden, met een smeedijzeren balkon op de enige verdieping, versierd met kantwerk als een jarretelgordel van zwarte zijde, met een houten bak waarin een met luizen bedekte oleander stond te verdorren, oog in oog met deze ooit met geheugen en wilskracht bezielde reuzenschedel, nu echter gebroken en bedekt met restanten van een beschimmelde scalp, verwachtte ik ieder moment in bezit genomen te worden, (blz.17)
Ik verzonk in het gewemel van bleke bloemen, die uit de vloeren waren gegroeid en hypnotisch omhoog waren gestuwd door onzichtbare luchtstromen. (blz.17)
dan had ik in mijn zak nu eens een gipsen vinger met een echte nagel eraan, dan weer eens een smeedijzeren bloem waarin, tussen de zwarte blaadjes in, tere meeldraden waren opgekomen, van een doorschijnend groen, aan de bovenkant bedekt met een dikke laag stuifmeel. (23)
en exoftalmische spookgestalte van het Huis van het Volk, dat met zijn mistfrontons en vacuümsteunberen werd opgetrokken op de heuvel waar het gras begon op te komen. (23)
Alles, inbegrepen mijn droefheid, onrust en angst, waren twee keer zo omvangrijk als in werkelijkheid: de ficussen in hun conservenblikjes, (25)
De populieren , die vandaag de dag even hoog zijn als het flatgebouw en waaruit 's zomers pluis neerdwarrelt dat als rulle sneeuw op de hoeken van de muren blijft liggen zodat niet alleen het terrein achter de flat wit wordt gekleurd, maar als het ware ook de lucht tussen het gebouw en de molen, waren toen net geplant en niet hoger dan de betonnen schutting (26)
Ik sloop de kamer van mijn ouders binnen, keek naar hen hoe ze lagen te slapen, in de lakens gewikkeld als standbeelden op Etruskische sarcofagen, met bleke, bijna meelachtige gezichten, in het door rijen petunia's voor het raam gefilterde licht, (30)
Vuurtoren van populieren, zo scherp als naalden, aan de horizon der horizonten, onder de veel intensere hemel in de verte, omzoomden het reusachtige, blauwgetinte, weemoedige panorama. (32)
Tegenover het in puinstof gehulde huis van nageldunne en al even doorzichtige bakstenen, met monsterlijke planten die in alle kieren woekerden, met een smeedijzeren balkon op de enige verdieping, versierd met kantwerk als een jarretelgordel van zwarte zijde, met een houten bak waarin een met luizen bedekte oleander stond te verdorren, oog in oog met deze ooit met geheugen en wilskracht bezielde reuzenschedel, nu echter gebroken en bedekt met restanten van een beschimmelde scalp, verwachtte ik ieder moment in bezit genomen te worden, (blz.17)
Ik verzonk in het gewemel van bleke bloemen, die uit de vloeren waren gegroeid en hypnotisch omhoog waren gestuwd door onzichtbare luchtstromen. (blz.17)
dan had ik in mijn zak nu eens een gipsen vinger met een echte nagel eraan, dan weer eens een smeedijzeren bloem waarin, tussen de zwarte blaadjes in, tere meeldraden waren opgekomen, van een doorschijnend groen, aan de bovenkant bedekt met een dikke laag stuifmeel. (23)
en exoftalmische spookgestalte van het Huis van het Volk, dat met zijn mistfrontons en vacuümsteunberen werd opgetrokken op de heuvel waar het gras begon op te komen. (23)
Alles, inbegrepen mijn droefheid, onrust en angst, waren twee keer zo omvangrijk als in werkelijkheid: de ficussen in hun conservenblikjes, (25)
De populieren , die vandaag de dag even hoog zijn als het flatgebouw en waaruit 's zomers pluis neerdwarrelt dat als rulle sneeuw op de hoeken van de muren blijft liggen zodat niet alleen het terrein achter de flat wit wordt gekleurd, maar als het ware ook de lucht tussen het gebouw en de molen, waren toen net geplant en niet hoger dan de betonnen schutting (26)
Ik sloop de kamer van mijn ouders binnen, keek naar hen hoe ze lagen te slapen, in de lakens gewikkeld als standbeelden op Etruskische sarcofagen, met bleke, bijna meelachtige gezichten, in het door rijen petunia's voor het raam gefilterde licht, (30)
Vuurtoren van populieren, zo scherp als naalden, aan de horizon der horizonten, onder de veel intensere hemel in de verte, omzoomden het reusachtige, blauwgetinte, weemoedige panorama. (32)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten