On my way to the top, Paris, december 2015, the climate thing

Sitting in front of the fire, reading De Groene Aarde by dr. T.H Alberda e.a. Elementary items from physics and plant anatomy. A broad overview on the most important life processes of the plant. Arguments for a sendible use of our vegetation. First print, 1966, reading the fourth print 1979. Utrecht/ Antwerpen, het Spectrum, publishers ( in Dutch, I translate for communications sake).

Introduction. Dr. Th. Alberda.
Life on planet Earth in the contemporary condition and shape isn't possible without the green plants, which cover a large part of the planet's surface and occur in large amounts in the oceans.

People, the humans, which and whom are very succesfully on planet Earth, from the mathematical approach, the approach of numbers, are fundamentally dependent for this succes on the nutrition which is been provided for by green plants, directly and indirectly.

The last chapter communicates the highest possible production of food on planet earth.


I am questioning. What on Earth has motivated Marjan Minnesma to organise a March to Paris this year, other than the will for power? Power to do good, according to her vision. Countering the powerful men who are not speaking very good, these day, talking about war, which is a very bad thing to do and to speak of.

Food, peace and war. The good, the desirable and the bad.
The planet's  themes since 2001.
We are at war since 2001, but whom are we fighting exactly. Is it an internal and external war, any
moment, any place? Are we living complete and total uncertainties every day?

Well, that' s causing a lot of stress...

Circus, winter, Boekarest, 2012

De clown die schoppen onder zijn achterste en meppen tegen zijn hoofd incasseerde was net zo ernstig en waardig wanneer hij zijn dharma in acht nam als de priester die courgettes, bloemen en boter offreerde aan de heilige beelden. (366)

alles wat ze ondersteunde- goden, mensen, wolken, boeken, bomen en uitwerpselen- samenklonterde in een verstikkend geheel dat de briljantendrek, de parel- en saffiermest, het lotusbraaksel en de lichtstralenpulp van deze wereld vormde.
Op een avond, toen hij onder een vijgenboom rustte en nog zijn vingers aflikte nadat hij de lunch had gebruikt. (366)

Shiva's oog, Ajna, met zijn drie bloemblaadjes, glansde dof tussen zijn wenkbrauwen, zoals trouwens langs de wervelkolom ook andere mystieke bloemen openbloeiden, zes in het lichaam en een buiten het lichaam, de wonderbaarlijke bol Sahasrara, die als een kleine zon boven zijn kruin groeide. (368)

na de openbaring onder de vijgenboom ook een vorm van meditatie. (370)

de onzindelijke liefde op bedden van injectiespuiten en bloemen. (371)

waar het circus met steun van de staat als een goedkope en ongevaarlijke vorm van vermaak bloeide en niet aan concurrentie of marktschommelingen was onderworpen. (371)

bekkenbeenderen zo gecompliceerd als een bloem van helder water, (372)

de nieren bloeiden op als twee mystieke lelies. (373)

Het licht nam eerst kwellend traag in sterkte toe, daarna steeds sneller en onstuimiger, totdat het een dijkbreuk werd, zoals wanneer je een graankorrel op het eerste veld van een schaakbord legt, twee op het volgende, vier op het derde, acht op het vierde, zestien op het vijfde, zodat je, wanneer je halverwege het bord bent, een handvol graan hebt en je tenslotte wordt bedolven onder alle graanoogsten ter wereld. (379)

Over bomen met doorschijnende takken, waar zware vruchten aan hingen, die nog appels, noch abrikozen, noch granaatappels, noch citroenen waren, maar die allemaal geuren uitwasemden die de lucht instegen. (389)

te midden van onbekende bloemen waarvan de nectar tussen de blaadjes door gutste, due gekleurd waren in andere kleuren dan due in de echte wereld. (389)

Ze kwamen uit in een dal vol paardebloemen als sparren, waarvan de koppen overal de lucht instaken. Wanneer de wind blies, werden er donzige parachutes, waarvan ieder aan de punt een paarlemoeren ei droeg, over de ganse wereld verstrooid. (389)

Hij liep omhoog over hellende straten, vermeed hier en daar een bosje coniferen, drong weer binnen in die onveranderlijk witte gebouwen, versierd met architraven , kroonlijsten, koepels, frontons, standbeelden... (390)

de besneeuwde pool van het bestaan, de hersenbol waaruit het hele lichaam door zes bloemige cascades langs de ruggengraat vloeide. (395)

En Hij overschaduwde hen, beschutte hen, heiligde hen door over hen Alken enorme, trillend angstige vlindervleugels uit te spreiden, met hypnotiserende oogjes en eeuwig verlopende kleuren, uitdijend in alle elf de dimensies, die hij vulde  met onwerkelijkheid en glorie. (396)

in vergelijking met de bol is wat de bol in vergelijking met de appel is. (397)

waar de kinderen met name tuk op waren, waren de 'leuzen', uiteraard niet die van een paar meter lang, maar de kleine ronde, met rondom bloemenslingers. (403)

hoog boven de zee van mensen met bloemen, vlaggen en portretten, die langzaam oprukten naar het uiteinde van de boulevard (403)

'Mefrou', mefrou', mag ik ook een bloem,' slijmde Lumpa met een huilerige smoel, alsof hij het aflegde van de honger en om een homp brood smeekte.

Maar vooral omdat alles veelkleurig was als een carnaval met duizenden bloemen en slingers. (413)

Naast de vlaggetjes had hij ook nog netjes een paar papieren bloemen mrt stoffen blaadjes op tafel gelegd. (414)

Glinsterende bloemen openden zich en overgoten de stad mrt groen en paars licht, als kleurige chocoladewikkels. Er klonken kanonschoten, waarna er ten slotte slechts witte wolkjes aan de lucht overbleven, die ook werden verwaaid door de kille wind van de late zomer. 'Moet je zien, moet je zien, ook aan deze kant!' riep zijn moeder opgetogen alsof ze self nog een klein meisje was (427)

Mircea's vader bleef echter alleen op het balkon staan, tussen de siertabak, en van hem was slechts de opgloeiende punt van zijn sigaret te zien. (428)

Green life, rebirthing, flying and the Trophy, 2015

De eindeloze wegen die hij in het hart van eikenboom had gegraven, gemarkeerd door feromonen en dunne fecesdraadjes, de zoete sapvaten en de bittere droge vezels, het plotselinge doordringen in het labyrint van een andere larve en hun blinde confrontatie, de eenzaamheid in honderdduizenden variaties. (345)

Zou hij gewoon verdwijnen in de oneindigheid van dit hout, dat voor hem tegelijkertijd ruimte, tijd en herinnering was? (345)

daar zou beter hout zijn, met meer plantensappen, en zijn nieuwe kaken zouden krachtiger zijn. (346)

, terug door de bijna eindeloze dikte van de eik, tot op het punt waar ooit een gigantisch insect, zijn evenbeeld, een cilindervormig ei had gedeponeerd, het nulpunt van zijn voormalige wezen. (347)

Hij huiverde plotseling bij zichzelf en, gezeten op de rand van het gat in de brak van de oude boom, sloeg hij zijn vleugelschild open en spreidde eronder apocalyptische vleugels uit. (347)

, bij het fonteintje onder de kastanjes in de rij gingen staan. Wanneer ze aankwamen  bij de drie indrukwekkend dikke oude eikenbomen, die pal voor het Circus stonden, bleven de mensen verwonderd staan, en de kinderen holden allemaal over het gras om de bast van de reusachtige bomen te kunnen aanraken. (347)

in alle drie de eiken gekropen en uitgevlogen, de grootste kevers die je je maar kon indenken, (348)

Ze vlogen log, als gevleugelde stenen, botsten tegen de bomen, de mensen, elkaar, (348)

De laan bromde van het gonzen van de vleugels, de kevers waren overal, onbeholpen rondvliegend, kruipend over de schors van de bomen. (348)

Katarina herinnerde zich haar geboorteland Georgië als een adembenemend sprookjesland: bergen van blauw glas, de van vochtige bloemen verzadigde lucht, koeien met gouden bellen, gehuchten met kristallen kerken. (356, 357)

Katarina had drie oudere broers, bomen van merels, allemaal boswachter van beroep, allemaal met diepe littekens van ontmoetingen met beren en mensen. (357)

Plant denken, wood, a so called dead plant in life

De vrouw leek te aarzelen, maar plotseling klaarde haar gezicht op: 'Aha, hier is-ie!' zei ze, en ze toonde hem, in de heg van twijgen en doorns, een poort van gevlochten takjes die vrijwel niet opviel. (331)

In plaats van een grendel had de deur in de heg een houten plank, zoals plees op het platteland. De vrouw in het zwart deed hem open en voor Herman openbaarde zich, voorbij het poortje, een verbijsterend landschap. Het was een met bloemen overdekte vallei, omringd door heuvels waarop wijngaarden en bongerds baadden in de zon, (331)

, een vuurwind opstak die over het landschap veegde, de dauwdruppels in de kelken van de bloemen ontstak en de poten van de zich aan de bladeren vastklampende grasgroene sprinkhanen doorzichtig maakte.(331)

Ze daalden af in de vallei, waar de veelkleurige bloemen hun tot de heupen reikten, ze raakten besmeurd met stuifmeel en met kleverige vloeistoffen die uit de weelderige kelken druppelden, (331)

In het gras, onder hun voetstappen, welde een ijskoud beekje op, dat zijn vloeibare lokken tussen wortels en gelig ronde bladeren uitspreidde en enkele irissen als verfrommeld carbonpapier bewaterde. Ze gingen zitten in het laagste deel van de vallei, tussen de bloemstengels, die zich welhaast boven hen sloten. (332)

Ze namen door de doorschijnendheid van de bladeren en stengels waar hoe een witte melk naar de bloesems opsteeg. Ze onderscheidden in de bloemblaadjes, als door broze vliesjes heen, haarvaten, zenuwen, zweetklieren. Sommige bezaten papillaire lagen als vingers, andere een soort oogleden met wimpers. Bij weer andere stak te midden van dieprode franjes een lange, stijve stamper omhoog, mrt een heldere, kleverige drop bovenin. De vrouw kwam overeind op haar knieën en likte voorzichtig de viskeuze druppel van de dichtstbijzijnde stamper. 'Hij js zoet, het is nectar,' zei ze, en ze zeeg weer neer te midden van de bloemen.(332)

Zo bleven ze zitten, beregend door stuifmeel en badend in verlangen, totdat ten slotte de vlinders kwamen.(333)

,kwamen vast te zitten in populieren en platanen, raakten door open ramen verzeild in de vlam van gasfornuizen en in het bed van geliefden, (333)

,het tijdstip waarop de vlinders verschenen en waarop het vruchtvlees van de abrikozen in de boomgaarden rondom honingzoet werd, had Soiles moeder gewacht, ineengedoken naast Herman in die met bloemen overgroeide kloof. Vanuit hun kazemat van vervlochten vegetatie, waar ze werden aangevallen door duizendpoten. (334)

Hij klapwiekte loom boven de zee van bloemen, in een werveling van andere schubvleugelen, vleesgeworden uit het gekladderd van de ruimte boven de groene heuvels. (335)

verlieten ze de vallei en zochten de poort in de twijgenheg. (336)

Op het tafeltje stonden, vermenigvuldigd in de spiegel, een vaas met enkele rozen van zwarte stof, een hoop parfumflesjes en een dikke rode, bijna helemaal opgebrande kaars, de enige lichtbron in het boudoir, eveneens verdubbeld in de spiegel en nauwelijks in staat om de schimmen uit het vertrek te verjagen. (337)

Daar had hij zich weer opengevouwen als een bloem en was hij roerloos blijven zitten, triomfantelijk en verzadigd, klaar voor een nieuwe vervelling, (341)

Ze daalde af Nasr de bodem van deze uitredt hoge vertrekken, ging door verrotte deuren en kwam tenslotte uit in een verzonken slaapkamer, waarvan de vloer bestond uit zand vol met zeeanemonen en krabben. Ze rolde zich op op het grote bed, onder het laken dat zwaar was van de algen, en viel daar in slaap, terwijl er glanzende luchtbelletjes uit haar mond ontsnapten. (343)

De vensters hadden geen kozijnen meer, uit hun onregelmatige openingen staken stevige onkruidstengels naar buiten. (343)

Meer gebocheld dan ooit tevoren ging hij naar buiten, doorliep de tuin met het verschroeiende groen en bleef aarzelend staan toen hij bij de omheining van zwarte spiesen was aangekomen . (344)

Herman draaide zich om en richtte zijn schreden weer naar het paarse huis, waar langs de muren nu lege gebroken bloempotten stonden opgesteld. (344)

The city of Brussels is of much more importance than the city of Paris

Some whathappnd feeds:

2002 World top on sustainability, city of Johannesburg, South-Africa

Nucleair terrorism is one of the most impact threads on the scale if planet Earth.

2012 NATO starts European spaceshuttle shield
2012 The Netherlands, ministery of fireign affairs, proclaimed: het voorkomen van nucleair en radiologisch terrorisme is voor Nederland nu de topprioriteit

2015. Seven terrorists attacks were silenced succesfully in the city of London, one terrorist attack wasn't silenced succesfully in the city of Paris.


policy on defense, the agenda, 2015
26/11. NL, procedure vergadering  Tweede Kamer, commissie voor Defensie, The Hague
30/11. Meeting subcommissie veiligheid en defensie, Brussel

2016.
14/01. Brussels. First plenary session: Consultation forum for sustainable Energy in the defense and security sector.

Source: parlementairemonitor.nl

Paris-Dakar, Paris-Boekarest

Are you already fed up with Paris today?

Let me introduce you to the world of Cartarescu. A start -up in Boekarest. Plants fading away in the darker autumn 2015.



De smaak en consistentie  van de gelei deden hem denken aan de hars die hij als kind van de bast van pruimenbomen pulkte om daar vervolgens minutenlang op te blijven kauwen: flauw, met een zachte buitenkant en vloeibaar van binnen. Maar wanneer was Herman kind geweest? Waar was deze pruimen boomgaard die zomaar ineens, gehuld in een mystiek licht, in zijn gedachten was opgekomen? (327)

Pas nu vernam hij dat hij ook een jeugd had gekend, nu ontvouwde zich in een zone van zijn hersenschors een vertakking van neuronen die, net als de pruimenbomen van vroeger, de zachte harsdruppel van de herinnering afscheidden. Een fractie van een seconde lang zag hij de wereld door ogen die recht vooruit blikten en niet naar de grond, een oogwenk lang ving hij het regenboogvuur op van de vleugels van de vreemdeling die tussen de rijen bomen door naar hem toekwam. (327)

,ze liepen tussen de kraampjes die meurden naar bedorven kool, verbaasd over de smerigheid van een stel boerinnen die gedroogde pruimen en verlepte maggiplanten verkochten en de rails van tram 1 blokkeerden. (328)

Onkruid, met krantenpapier bedekte drollen en verwrongen oud ijzer belemmerden je de doortocht, maar de mensen die onderweg waren naar de markt voor pluimvee en kleine dieren lieten zich er niet door afschrikken. (329)

het onkruid dat rechtstreeks uit de muur groeide zwiepte in zijn gezicht, maar de wil van de vrouw die onverdroten voortschreed was groter dan zijn verlangen om terug te keren naar Soile.(330)

,zo te zien was er geen uitweg meer uit de smerige ruimte, die werd begrensd door een fabrieksmuur, een reeks bakken met stinkend afwaswater en een heg van dorre takken, doorweefd met braamstruiken. Een plek om op je zijde op te rollen en te sterven. (330)

City of Paris, Philip Mansel and Mijnske Sival, two whathappnd scientists

Paris in the time of the empress Eugenie, Napoleon III and baron Haussmann. 1815, knowledge sharing by Philip Mansel

Paris in the time of Marine le Pen, Hollande III, Philip le Blanc and all the words fashionistas, 2015, knowledge sharing by Mijnske Sival

Do you see the similarities?!

Paris  under Napoleon III dominated Europe both by arms and by the arts.  PM
Paris under Hollande dominated Europe both by communication on green and plants and fashion. MAS

Memories of Napoleon I 's victories helped his nephew to be elected president of the Republic in 1848, to seize absolute power through a military coup on 2 December 1851 and to be proclaimed emperor of the French a year later. PM
Old age of the president of France was an urge for the public to vote for a younger, fitter person, a Napoleon lookalike, monsieur Hollande III, in the, in the meanwhile developed democracy of the republic de la France.  MAS

Napoleon III soon won victories of his own. PM
Hollande III, after having being the mayor of Nice for some time, was elected as president, merely thanks to all the work the parti members did. MAS

The French army helped defeat Russia kn the Crimean war and Austria in the war of 1859 in Italy.
PM
The French lawpeople helped screwing Russia by not dealing correctly, not good at all, in the
contemporary context of international juridiction. The French played it so, that it looked , in the end of 2014 and till november 2015, that Russia was the bad guy in the eyes of the world journalists. In the meantime Mr Draghi, a political representative of Italy and president of the most important European bank, created space to play for the French. Most French people weren't bothered at all to spent the winterholidays of 2014/2015 skiing in Austria. Just like the minister president of the Netherlands and friends. And what was that worldtop about, in Vienna, last October 2015? Safety, world safety, off course. MAS


When did the French go wrong? MAS
I cite queen Victoria, a selected txt from a speech hold by her in 1855:

Everything is so truly regal, so large, so grand, so comprehensive, it makes me jealous that our great country and particularly our great metropolis should have nothing of the same kind to show!

sources:
The book ' The great cities in history. ', edited by John Julius Norwich, published by Thames and Hudson, 2009, page 226

All sorts of articles in the Dutch newspapers Trouw, NRC, Metro and Volkskrant

A day full of plants, plants in autumn, the eyes of the world

De wereld leek zo rond en glad als een compacte prop papier waarop werelddelen, oceanen, vogels en bloemen waren geschilderd, maar als je het papier had kunnen openvouwen en het met je hand had gladgestreken, zou je de echte tekening aan het licht hebben gebracht, waar alles en iedereen deel van uitmaakte. Dan zou het je duidelijk zijn geworden dat de vogels en de bloemententoonstelling zinsbegoocheling waren: een opengevouwen lotusbloem zou, in een toevallige vorm, een deel van de kuit van een wasvrouw, de haan van een haakbus, een landkaart en het  stereochemische model van een virus in zich kunnen verenigen, die zich op ver van elkaar verwijderde delen van get papier bevonden, en dauwdruppels op een dilleblad zou in feite de glinstering in het oog van een Hittittische courtisane van drie millennia geleden kunnen zijn. (324, 325)

Onze vertrouwde werkelijkheid vertoonde slechts vier dimensies, als vier brede opengevouwen bloemblaadjes, terwijl de overige zeven dimensies strak gewikkeld in een submicroscopische cocon bleven zitten en in hun plooien, die nooit het daglicht hadden aanschouwd, reusachtige brokken van ons verhaal bewaarden, want ieder haartje van ons had lengte, breedte en diepte en wapperde in de tijd, maar wikkelde tegelijkertijd zeven mystieke, nimmer onthulde en nimmer gekende bloemblaadjes in zichzelf samen. (425)

Grootmeesters in de origamikunst wierpen een prop papier in het water, waaruit zich, in duizenden plooien en hoekjes, een fantastische lotusbloem begon te ontvouwen. Herman wist dat de hele wereld een dergelijke papieren bloem was, op alle zijden beschreven en in afwachting verkerend van het moment waarop hij zich zou openen in de traan van een reusachtig oog. (325)

The beauty and innocence of flowers and plants in the city

Aanslagen in Parijs, attacks in Paris, the city of light.
The city if Rotterdam is the contemporary city of love. Exit city of Paris as the city of love. Paris is such a city from modern times, from the  twentieth century so to say. Monsieur Hollande didn't pay attention to his cup of tea ...it has become old. ( a very old Chinese saying, meaning, your time has come to make place for the younger and fitter and more creative. It is such a dumm, Scilly, stupid thing to do, to declare war. Think about the consequences when theewater is over. War is nothing but desctruction. There js only one very wise thing to do, if there is a war, don't go there.

Sources
1. De trofee, Mircea Cartarescu, 2012. (A novel)
2. Rotterdam herdenkt in al de diversiteit by Niels Markus, Trouw (Dutch newspaper) 17 november 2015

hun ware aard als tempels, megalieten. bunkers, mausoleums van een onbegrijpelijke wereld, allemaal verzonken in een zee van plantengroei. (1, blz. 314)

Daarom genas de eenhoorn louter door middel van aanraking iedere kwaal. (1,  blz. 319)

Ze hadden toen stilzwijgend de gelei van groene walnoten gegeten, ergens vandaan waren ook glazen ijskoud water verschenen, zo vol dat het water boven de rand van de glazen bol als een lens die een ijl schijnsel op wanden wierp. Het macramé  dat de ovale tafel bedekte was fascinerend en vreemd tegelijk. Het had de vorm van een bloem, met een cirkel in het midden en zes andere eromheen, en zo verder tot in het oneindige, tot in de diepte van de diepte van het idee van ruimte. (1,  blz. 324)

Rotterdam straalde gisteren verbondenheid uit. In de woorden van imam Iftekar Christi in zijn toespraak: 'Voor mij zie ik allemaal bloemen staan. Een boeket met allemaal dezelfde bloemen is mooi. Een boeket met allemaal verschillende bloemen is mooier. Als wij elkaar zien, moeten wij met bloemen gooien, niet met bommen.'

Ook de dominee van de pastorie Bloemhif spreekt.

Een echte moslim diet zelfs geen dieren of planten kwaad.

We horen bij elkaar, welk geloof of overtuiging je ook hebt. We zijn sterk in verscheidenheid, we zijn kwetsbaar maar niet zwak.

De enige echte macht van IS is het zaaien van tweedracht. En dat mogen we niet laten gebeuren.
(2)

Kortom, heerser zijn over je voedingsbodem zou zomaar echte liefde op kunnen leveren. ( is een mix van de gedachten van Martha Nussbaum en Charles Darwin)

Murder in the city, fear and mourning, Paris, Europe, planet Earth

I am very, really, very very surprised that monsieur Hollande communicates to us, the public, in exactly the same way as monsieur / mister Bush did in 2001.

Why isn't there any journalist, now, in Europe, who has thought of the similarities!

And

Why isn't their any thinker asked by the board of journalists, yet, who will be given the opportunity to     show and expose this standard response of rulers in a democracy.

Hasn't anyone , and I mean anyone really not read the book Fear, written by Paul Virilio. A Frenchman,  a thinker, for gods sake, published in New York, somewhere between 2001-2010.
How easy do you want it?

And there are also a lot of clinical psychologists ( not psychiatrist, do not confuse them) , in the Netherlands, who are quite knowledgable about anger management.
For instance dr. L.A. Zijlmans, werkzaam bij het UMCG

And what about Agathe Christie, Murder she wrote..... Thrilling, I would say!

City of Boekarest, 08.00 hours in the morning

According to Cartarescu and Bos, 2012. Txts derived from the novel De trofee/ The trophy

De kinderen waren ervoor gaan schuilen onder de grote kastanjeboom bij de fontein. Iedere druppel was zo groot als een druif (296)

Tussen de bladeren van de boom hadden zich al trosjes kleine, groene kastanjes gevormd, met nog zachtere stekels. Door de regen waren sommige takken omlaag gezakt en Luci en Sandi deden hun best om de bolsters met hun nagels open te peuteren. Erin zat iets wits, iets zachts, een nog onvolgroeide kastanje. Als Paul er ook bij was geweest, zou hij zeker hebben geprobeerd of hij te eten was. Paul at alles: pek, giftige rode besjes, de zwavelkoppen van lucifers... (297)

En Berta had aan de Roemeense soldaat verteld waar Hitler de rijkdommen verstopte die hij van alle volken had gestolen: in een heel diep meer in Roemenië. (299)

De zomer was opgeschoten, de bladeren aan de lindebomen waren breed en zacht geworden. De bloesem was allang geplukt. Enkele avonden achter elkaar waren alle buren uit de flatgebouwen langs de laan gekomen met stoelen en ladders en hadden de welriekende bomen volkomen schoon gestript. (300)

Er waren ook nog prikborden met gedichten over de partij en het vaderland, handgeschreven en verfraaid met tekeningen in kleurpatroon: vredesduiven met een takje in hun snavel, tractoren die de akker bewerkten, (301)

De Turken droegen tulbanden, pofbroeken en jatagans. Ze werden steevast in de pan gehakt, maar telkens opnieuw vielen ze de Roemeense landen binnen. (302)

Als je gewoon naar de wereld keek, met het blote oog, was het mooi, maar niet bijster interessant. (303)

en met om zich heen de bloeiende en geurige vegetatie van het park. Drie reusachtige, oeroude eiken, vol met holtes, namen de hele hemel voor het gebouw in beslag. (304)

De kinderen bevinden zich op een kluitje onder hem, hun gezichten omhooggericht, als de blaadjes van een bloem, de ramen van de eerste verdieping naderden en verwijderden zich... (313)

Boekarest a la Mircea, the writer

In Dutch. The only true and most factual language.

Plant thinking, looking, imagining, writing...

Zorgvuldig begoot ze de geraniums die langs de muur van het huis waren neergezet in gebarsten bloempotten of bakken van rottend hout (288)

fleurden de bloesems van somber rood op en namen exact dezelfde kleurschakering aan als de zonsondergang boven het dak, (288)

Toen de deur zich achter hen sloot, vlamden de geraniums nog feller op, aks maalstromen van vuur, hun gebogen knoppen rechtten zich en ze openden hun vlammende blaadjes totdat het huis, voortgestuwd door de roodgloeiende stralen langzaam opsteeg in de lucht, zodat in de aarde de langgerekte funderingen, waar tentakels van de stroomkabels en de rioleringsbuizen als een kwal omheen kronkelden, bloot kwamen te liggen.(288)

zich had afgewend om haar geraniums water te geven. Een van de bloempotten was gebarsten en Herman kon op de plaats waar een grote aardewerken scherf ontbrak zien dat de bloem helemaal geen aarde had, maar dat de ruimte in de bloempot geheel en al in beslag werd genomen door bleke, draderige wortels, verknoopt als een kluwen adertjes, die zelfs op de plek waar de wand ontbrak de vorm van de pot hadden bewaard. De armzalige bloem voedde zich niet alleen met de gelatineachtige druppels uit de karaf, maar ook met een onbestemd soort verdriet. De volgende avond had Herman de ijzeren poort geopend en was de tuin in gelopen. (289)

bleef Herman soms nog een tijdje dralen in de met kruidvlier en distels overwoekerde tuin om te kijken naar de troosteloze kuil waar de fundering van het huis zich had bevonden. (291)

Sons een naakte slaapwandelaarster, met krulhaar waarmee ze stof en verstrooide seringen van het asfalt veegde. (292)

met geteerde buizen die er als  boomwortels doorheen priemden (292)

sommige ervan ontoegankelijk  gemaakt met oeroude, schimmelige tralies (292)

de wervels in pasteltinten als een bloemenslinger, de dijbeenderen bleek groen (293)

wat had ze geleerd?- samen met nog tien speciale kinderen, ieder hermetisch opgesloten in zijn eigen wereld. En dat haar moeder zich vreemde fantasien kon veroorloven, die Herman geboeid hadden vanaf de allereerste avond waarop hij, onverwacht , na uren naast Soile in de avondschemering te hebben doorgebracht, werd uitgenodigd voor een lepeltje confituur en voor het eerst was doorgedrongen tot in het paarse huis aan de Tunari. (295)

Parijs. Paris, 1992, 2015

Paris, Paris, jet 'aimed.
City of light
Is paying the electricity bills
Still mourning for all the mortgages
Everybody but the elite has to work for

Bad guys les francais
Dirty as big money
What a pity the mother of August le Comte
Died a long time ago
She is rumbling over the planet

Don't you hear her?
Are you deaf or anything
Like all aging people tend to
Gunpowder, cottonballs, in their ears
These days of midlife crises

Sleep tight all parents with daughters
Europe wants to play war
Pierre already left the city
In nineteenninetyone
Heading fir the safe and hygienic Singapore

A larger contrast between these two cities
One can not imagine
The dirty energy dressing Paris
Singapore, hundred procent green, planty like
A contemporary clean paradise, protestants in the Netherlands only dream of

Winter in Boekarest is ...

All txts beneath derived from the novel De trofee by Mircea Cartarescu, translated by Jan Willem Bos, into the Dutch language, 2012. I inherited the novel from the late prof. Dr. J.E. Bosma, whathappnd scientist ( former historian)

Wanneer hij dat liedje hoorde, moest de jongen altijd denken aan de foto in zijn moeders handtas, zij als knappe, jonge juffrouw, in de tuin van een met sneeuw bedekt huis, samen met zijn ongelooflijk jonge vader, een jongeling met een trainingspak, hoge schoenen en gemillimeterd haar...(239)

De linden bedekten met hun zachte gebladerte de façades van de vier verdiepingen hoge flatgebouwen die de laan aan weerszijden afbakenden. Het park leek uitgestorven, de motorkappen van de langs de laan geparkeerde auto's schitterden uitzinnig in het zinderende zonlicht. (242)

waar tot laat in de herfst de bosjes met sierplanten en de heggen, die vol zaten met zwarte en rode giftige besjes, groen bleven. (242, 243)

Op dat moment kon hij niet weten dat uitgerekend het park van het Circus in de komende zomers het gelukzalige middelpunt van zijn leven zou worden, opgefleurd door de takken van de forsythia's en de bloeiende magnolia's. De eerste indruk was van een grenzeloze droefheid geweest. 's Nachts echter, nadat het licht in zijn kamer, de enige die uitzag op de weg, was uitgegaan, sprong het kind haastig uit bed en rende naar het grote venster, dat de hele wand in beslag nam, om de stad te bekijken, die opeenhoping van spookachtig verlichte huizen en villa's, de zwarte armen van de bomen, een wirwar van duizenden en nog eens duizenden gebouwen tot aan de horizon, soms verzonken in koude en mist, andere keren doorzichtig als glas, tijdens heldere nachten met kille sterren en een verblindende maan. De jongen stond urenlang achter het gordijn, zijn toet kwam nauwelijks boven de vensterbank uit, om, zonder er ooit genoeg van te krijgen, het mooiste landschap van de wereld te bekijken. (244)

geschreven met een hoofdletter P, ze had een rode vlag (terwijl die van het land rood, geel en blauw was, dat wil zeggen, het door de arbeiders geplengde bloed , de graanvelden en de wolkeloze hemel, en in het geel zat het staatswapen: de korenaar, (248)

ging, kon het van alles en nog wat zijn, zowel die bank als het Staatscircus als die kastanjeboom konden de Partij zijn: De Partij is in alles, begon een gedicht (248)

Ze is in de akker en in de korrel graan, (248)

omlijnde schaduwen op het asfalt: je kon daar ieder groot en gekarteld blaadje zien, net als bolsters met de zachte stekels waarin, tegen het najaar, de kastanjes tot wasdom zouden komen. (250)

Ook in de bioscoop was het vaste prik dat je eerst het journaal te zien kreeg, waar je altijd beelden van de akkers kreeg voorgeschoteld, met oogstmachines die tussen de gewassen oprukten, daarna een stel fabrieken... (267)

had iets gemaakt van gedroogde pruimen en rijst, vader hield haar voortdurend voor dat ze niet meer van dat zigeunervoer moest opdienen, prutjes met kweepeer, pruimen met rijst, brokkenbrij...Dat was het meest beschamende soort eten, (267)

Hij kende ieder herenhuis en de kruin van iedere plataan die langs de hemel streek. (282)

Soile zat op een bankje in de overwoekerde tuin voor haar huis, en de in haar witkanten jurk weerkaatste avondschemering kleurde haar in de teint van kersenbloesem. (284)

de weerkaatsing van het onkruid en het vervallen huis op te vangen, (284)

voor haar huis aan de Tunari, een huis in de kleur van lupus erythematodes. (284)

en het meisje zou goedmoedig en willoos opgroeien als een plantenstengel. (285)

Op de plaats van het hart strekte een tarantula, die niet verbonden was met de bloedsomloop van het meisje, als een moerasbloem in de handpalm van de chirurg, zijn verstarde poten uit. (285)

Hij had vervolgens bijna een jaar lang liggen vegeteren aan een log apparaat, (285)

bekeek Soile de exotische vissen met hun oranje sluiers in het aquarium met algen en platwormen, en ze had het gevoel dat het voor haar het toppunt van geluk zou zijn geweest als zij net zo'n welgevuld en soepel lijf had gehad en als zij de bevallige jurk van hun ragfijne staart had gedragen.(286)

Langs de met acacia's omzoomde patriarchale straat stonden onwaarschijnlijke bouwsels: (286, 287)

We, the people

Prologue.


Only when we do not longer look at organic species, like a Noble wilde looks upon a steaming

ship, like it looks upon something which is beyond its comprehension; only when we, people,

understand each product of life as something with a history, with a whatshappnd story behind it; only

when, we, people, regard  complex structures and every instinct as a counting and blessing of

numerous directions, all of sense for the owner.

The much more interesting - I reclaim from experience - the knowledge of whatshappnd shall

become!

F€words of Mijnske Sival, 14 Nov 2015, the Netherlands. On the being of a human person, a sort of people.

The day after a saintly evening, reading The Trophy, city of Holland

With regards to Mircea Cartarescu and Jan Willem Bos, anno 2012.

Eleven more sentences on Maarten and plants.

De eenzaamheid van de straten was nu volkomen, in het fletse licht van de straatlantaarns leken de bloembladeren op bleke vlinders die roerloos aan de takken bungelden. (523)

Maarten en Cedric hadden gedurende de afgelopen weken in de namiddagen, om beurten of samen, het ultieme licht leren kennen in het koele bed van Liesbeth, die zich, al vanaf decdag dat ze kennis hadden gemaakt, nadat de jongeling hun had verteld over zijn avonturen in de ijzige wereld van het Noorden, onbevangen had verdeeld tussen de twee mannen due de exotische bloem tussen haar dijen begeerden. (524)

met al zijn herinneringen en voornemens, helemaal leegliep totdat de mystieke kelk was volgeschonken, totdat deze zijn vorm aannam, tot aan de rand gevuld met dauw en gratie en overstromend als een bron van levend water. (525)

zoals bejaarden wachten op het verstrijken van hun leven en zoals in hun waterige kubus wezens wachten die te rudimentair zijn om een toekomst te hebben, planten en slakken, zonder zich iets aan te trekken van de vinger die, vanuit een metarealiteit, soms met zijn nagel op het glas tikt. (528)

(De affuit van een kanon, een als een huzaar gekleed wassen beeld, een dorre boom) (531)

met een jong meisje dat zat te borduren op een klein tamboereerraam in een schoon en armoedig interieur, het zou haar benaderen en haar een groene stengel met een paar leliekelken aanreiken en haar toeroepen dat ze zich moest verheugen, zij, gezegende onder de vrouwen. (535)

Een piepkleine extra kans aan de dierlijke pool, een ongrijpbare bloem van leegte aan de plantaardige. Een zuchtje warmte in vergelijking waarmee de warmte van de ademhaling van een kind een thermonucleaire ontploffing zou zijn, (536)

Maria had twee knaapjes met gulden lokken gebaard en was nu op de troon in de rozentuin gezeten met aan haar rechter- en aan haar linkerzijde een aartsengel, (537)

Hij was begraven op een kerkhof aan de rand van Boekarest, waar de twee een tijdlang naartoe waren gegaan alsof ze elkaar ervan wilden overtuigen dat daar, in het met bloemen bedekte grapje, het zo beminde lichaampje lag; (537, 538)

Een logische twijfel zou in de komende jaren Maria's hart doen zuiveren, en die angstige schok zou zich als een aanzwellende golf steeds verder voortplanten in het kader van deze onmogelijke wereld: (538)

Bijna even verloren was ook de daaropvolgende onmetelijke zomer tijdens welke het lichaam van het jochie met de gouden krullen doortrokken was geraakt van de gekmakende geur van oleanders. Tot hij drie jaar oud was zou Mircisor over het hofje aan de Silistra zwerven, waar hij met Gioni, het kreupele hondje, speelde, de rode en gele rozen, die zo hoog waren als hijzelf, bestudeerde, (541)

zijn moeder, zijn vader, de buren, de verkoopster van de kruidenierszaak, die hem allemaal kietelden, hem allemaal kusten en hem vervolgens uitzinnig omhoogstaken en hem als een enorme zeppelin door de lucht lieten zweven en hem vlak bij hun brede, gerimpelde, ongeschoren koppen brachten, met hun ijzeren tanden, met hun hoofddoeken met bloemetjesmotief, terwijl ze hem lieten ronddraaien en aan elkaar doorgeven, en Mircisor lachte en huilde tegelijk, (541)

Alleen Coca, het meisje met het kastanjebruine haar dat altijd rook naar een soort zuurtjes die in die tijd 'meiklokjes' werden genoemd en die haar aardbeienrode baret droeg als een dubbelzinnige aureool, was op een dag verdwenen, (542)

More Maarten, saint Martin, according to Mircea, 2012, polder city

Reading, analysing De trofee, a novel by MirceaCartarescu.

De herrie die de kogellagers maakten was gestopt en alleen het ruisen van de acacia's was nog te horen in de fractie van een seconde waarin Maarten, verstijfd van angst, met uitgewrongen hersenen, achter de feiten aan liep.  (511)

De godin had ooit Bert geheten, maar had al op de lagere school haar naam veranderd in Bertine en in plaats van dat ze net als haar vader tulpen ging kweken, was ze zelf een tulp geworden, zoals in die tijd in de volksmond een mannelijke hoer werd aangeduid. (518)

Bertine was echter pas werkelijk toegetreden tot de tulpenelite toen ze het lumineuze idee had gekregen om zich te kleden als de gehelmde en geharnaste godin van de wijsheid. (519)

De straat liep een beetje af en werd omzoomd door acacia's, die steeds sneller achter mij verdwenen terwijl ik de helling af sjeesde. (521)

Sint Maarten Saint Martin, reading analysing De trofee, 2012

Three years ago.

Today I make an exception to the research rule. It is such a special day for children in the Netherlands today. Today, the 11 th of November 2015 the children are stimulated and facilitated by parents and teachers to stay up till dark and go out in the streets, ringing frontdoor bells of neighbours, pretty strangers for them. The children are expected to sing a song in front of the neighbour people, the neighbourpeople are expected to become enchanted and after the singing of songs is finished, the neighbourstrangers are expected to give the children candy, chocolate, sweet eatable things. All the candies are to be collected in their pockets or bags, and to be emptied at their own home on for instance the kitchentable. Once all the sang for candies are spread all over the kitchentable the child starts counting, not its blessings but its sweet trophies.

One can approach this children culture thing as a begging trade thing. Or am I touching something political incorrect, now?

Martin, Maarten, is a character in the novel De trofee, as well. He, she, is situated in the city of Amsterdam by The writer, creator Mircea Cartarescu. I have selected the sentences where Maarten meets plants.

In Dutch, what else?


Maarten was geboren in een van die dorpjes in de polder, die bestonden uit huizen voorzien van wanden bedekt met grote beschilderde aardewerken tegels en ijzeren ringen, waarvan het nut niet duidelijk was. Uit zijn jeugdjaren bewaarde hij herinneringen - maar waren die dingen wel gebeurd? Nederlander zijn betekende dat je je hele kleven doorbracht op een genreschilderij of in ergerlijk stereotypische landschappen van een schrijnende schoonheid- aan strenge winters met sneeuwval zoals we nu niet meer meemaken en die zich ophoopte tegen een zijmuur van het huis en tegen slechts een kant van de boomstammen. (485)

kom op, tot aan die knoestige wilg met door het ijs verdikte takken, daar langs de dijk aan het meer; laten we nu naar die verrotte, door vocht zwart uitgeslagen windmolen gaan, (485)

Tientallen malen was Maarten samen met de andere kinderen tot aan die wilg geweest, zo knokig als een verminkte oorlogsveteraan. (486)

Vlak bij de oever stak een grote zwarte kreeft in het ijs, verstrikt in de waterplanten. (487)

Hij bereikte de wilg nog bij het melkachtig licht van de voormiddag. (488)

Wordt een huis niet gebouwd van uit het bos aangevoerd hout, van uit gebakken klei vervaardigde baksteen, van glas uit gesmolten zand, van uit de aarde gedolven ijzer, staat het niet een tijdlang midden in het dorp te pronken en biedt het geen onderdak aan van gezondheid blakende mensen? Is het niet getuige van vrolijke bruiloften en doopfeesten, om vervolgens tegelijkertijd met de mensen van het dorp te verouderen, waarna het het 'oude huis' wordt, wordt verlaten en ten slotte langzaam komt te vervallen, om wederom te verdwijnen in de aarde waaruit het geschapen was? (489)

Het kind betastte het zwarte schors van de wilg, waarvan iedere barst vol zat met sneeuw. De boom leek zo stevig, zo eeuwig, en toch was hij niets dan een vergankelijke vorm. (489)

Ongeveer ter hoogte van Maartens blijvend gaapte er in de stam van de wilg een oogvormige holte met dikke, zwarte lippen van kaal hout. (490)

Van ergens uit de diepte kwam een licht dat waterige weerspiegelingen op het rotte hout wierp. (490)

De boom was blijkbaar vanbinnen uitgehold, en de onderkant kwam uit op de bodem van het bevroren ven. Hij trok zijn schaatsen uit en klauterde langs de stam van de wilg omhoog (490)

Langzaam, terwijl Frits paniekerig begon te janken in de sneeuw, liet hij zich zakken, terwijl hij met zijn schoenzolen steun zocht op het vezelige hout; (490)

De verwrongen wortels van de wilg staken als donkere aders alle kanten uit en leken te kloppen (490, 491)

de avond viel, en nadat hij afscheid had genomen van Gerrit en hij een laatste blik om zich heen had geworpen, klom hij weer door de stam van de wilg en kroop, tot luidruchtige vreugde van de hond, door de hokte naar buiten. Op zijn kleren, zijn haar en in zijn wimpers was, als spinrag, iets van het licht van daar, van toen achtergebleven. (491)

Van heel ver klonken doffe slagen: er was iemand hout aan het hakken. (491)

Ze completeerden de mythen en geloven, ze genereerden de boompjes van de syntaxis. (492)

Aldus gekleed klauterde hij door het luik in de vloer naar beneden en bevond zich weer in het midden van het houten uurwerk, waarvan alle lompe onderdelen krakend in beweging waren gekomen. (497)

vlammend in het licht van de zon die vanuit het besneeuwde kreupelhout opkwam. (497)

En ergens, in die oneindige opeenvolging, in de geologische gelaagdheid van ruimte en tijd, hersenen en geslachtsdelen, hemisferen en teelballen, paradijs en hel, ergens in de steeds helderder apex van de gestapelde werelden, moet er toch een geest bestaan die voor niemand nog geslachtsdeel kan zijn, omdat hij tegelijkertijd gedachte en voortplanting is en zijn gedachten sperma van licht zijn waarin engelen zwemmen. En ergens, in de diepste diepte, zal er een absoluut geslachtsdeel bestaan, testes met hersencortex, hypothalamus en amygdala, zijn dikvloeiende sperma van gesmolten lood voert gevleugelde demonen mee die denken en door te denken het broze vlees van het bestaan vernietigen. Wij zijn een opeenvolging van denken en voortplanting, waarbij ons denken is gegenereerd door het denken boven ons en op zijn beurt het denken onder ons genereert. Zonder onderbreking, als een schietspoel, baart de geest ons geslacht, omdat ze het oerbeeld van ons geslacht in zich heeft, terwijl het geslacht, dat in zijn kern een flinter hersenen bevat, wanhopig en nostalgisch  steeds probeert een andere geest te creëeren die hem zou kunnen baren, en zo tot in het oneindige...(499)

In de ruimen zaten zeelelies vermengd met stapels goud, sieraden en parels, schatten die door niemand meer werden begeerd. (500)

Inktvissen grepen zich vast aan de planken van de boeg en rukten met hun zuignappen stukken rot hout los. (503)

Hun kleren, die als klaproosblaadjes aan hun lijf slobberden, veranderden in witgloeiende as. (504)

Op de nu kale schedels bleken ze allemaal vreemde mandala's te hebben getatoeëerd, die leken op bloemen en spinnen, niet een gelijk aan de ander. (504)

Pas toen ze in een vreselijke, algehele schipbreuk waren verpulverd tegen het cokesoppervlak van de planeet, hadden de masten gebrand als lucifershoutjes en de geteerde rompen van de schepen bleven, een dikke, zwavelachtige walm uitstotend, aan het hete erts kleven. 504, 505)

Kaken en botuiteinden lagen te midden van draderige planten. (508)

Hij regelde de temperatuur en de ademhaling, en toen de mens begon te leven, verzonk hij in diens geheugen als in een reeks dromen en bovennatuurlijke landschappen, totdat hij na een tijdje het moment terugvond waarop het kind op de schaats manmoedig onderweg was naar de mokken, net Frits achter zich aan. (509)

The children, the school and trees, reading De Trofee by Cartarescu, 2012

Reading, analysing 'de trofee' by Mircea Cartarescu, 2012, city of Boekarest

De kinderen stopten hun boeken en schriften in hun tassen, keken goed in hun bank of ze niet iets hadden vergeten en haalden er bij die gelegenheid allerlei snippers en afval uit, die ze op de grond gooiden: verfrommelde proefwerken, beschimmelde boterhammen met worst, appelklokhuizen...(231)

De grote pauze duurde twintig minuten, zodat ze volop tijd hadden om naar het typische, u-vormige schoolplein te rennen en daar hun lunchpakketje op te eten, iedere keer dezelfde boterham met worst en hetzelfde nog natte troste druiven, die hij meekreeg in een plastic zakje. (236)

Wanneer de grote vakantie eraan zat te komen, zoals aan het einde van die junimaand, waren de moerbeibomen op het schoolplein beladen met een ongelooflijk vet en glanzend gebladerte, en de kinderen klommen er graag in, hun haar heet van de zon.(236)

Hij kende iedere bank, due nu zo lang leeg zou blijven...Wat zouden die banken gedurende de drie lange zomermaanden doen? Hoe moesten ze zoveel eenzaamheid verdragen? Het zonlicht werd gefilterd door de kastanjebomen en onduidelijke schaduwen flikkerden over het grote zwarte bord, dat nog was bedekt met de onzekere kalligrafie van de kinderen. Mircea had van zijn klasgenoten gehouden, van allemaal, zowel de aardige als de gemene. (236, 237)

Vanaf vandaag zou hij een hele zomer lang geen huiswerk meer hoeven maken, geen groente hoeven uitknippen, geen liederen hieven solfegiëren. (237)

bijna iedere dag werd er eindeloos gekweeld: Roos uit Moldavië, / Ik wil je liefhebben maar 'k spreek je taal niet. Hij had een hekel aan volksmuziek. (238)

Jean zong altijd op de wijs van Gele tulp: Hete gulp, hete gulp,/ Ik lig op de eerste hulp./ Toen we speelden met z'n allen / Ben ik uit de boom gevallen. (238)

Summer in the city, zomer in De trofee, 2012, city of Boekarest

Reading, analysing the writings of Mircea Cartarescu, Jan Willem Bos in ' de trofee', a novel published in 2012, in the Dutch language. Analysing on ' plant thinking, plant looking'

De zomer was genaderd met een duizelingwekkende kracht, vanaf begin april waren de kastanjes voor de Laan van het Circus uitgelopen in een mengeling van bladeren en bloesem, nog onrijp, in een smetteloos blauwe hemel, zodat Mircea de festiviteit waarbij hij pionier werd gemaakt in zijn korte broek meemaakte. (216)

Op de achterkant van de vellen papier tekenden ze in de klas groente: komkommers, tomaten, aubergines, maar ook fruit zoals druiven, appels en peren, en vervolgens knipten ze die langs de omtrekken uit. De groente en het fruit plakten ze dan met gluton op een vel tekenpapier. Wat zag dat er vreemd uit! De komkommer was knalgroen, zonder oneffenheden, zonder butsen, de peer- geel en glimmend, had eigenlijk alleen door zijn langwerpige vorm nog iets van een peer. Het meest raadselachtig was de aubergine, zwart, sinister, gezwollen...Maar nog raadselachtiger was de geur van gluton, die zoutige, chemische pasta die op je vingers opdroogde. Van hetzelfde glanspapier maakten ze slingers, tapijten, je kon het zo gek niet bedenken...( 220)

Op iedere bladzijde moest links een kantlijn worden getrokken en bovenaan een tekeningetje worden gemaakt: een bloempje, een vogeltje, een boompje...(220)

Voor de tekenles hadden ze kleine tekenblokken, waarin hij graag winterlandschappen, een met slingers opgetuigde nieuwjaarsboom of kinderen die met een versierde ploeg rondgingen zou hebben getekend. Hij ontbeerde echter de vaardigheden.(221)

Bomen waren bij hem vierkanten waar met appels beladen takken uitstaken.(221)

Ze noemde ze friezen, en het waren een ingewikkeld soort kroonlijsten die moesten worden opgevuld met van alles en nog wat: kersen, sneeuwklokjes, geometrische vormen, vlinders...(221)

Green and words, words, words, literature I presume

Reading De trofee , as before, analysing plant writings.

Tot aan de forsythiastruik, zo geel als de zon, was het gebied veilig, daar was ik al eerder geweest, maar daar voorbij begon een andere straat, bewoond door een vijandig en vreemd ras. (191)

de duizenden opeengestapelde leesfouten, in reliëf het beeld van een opengevouwen bloem, van een huis, van een duif verscheen... (192)

Er ontstonden littekens die werden geresorbeerd, zodat uiteindelijk alleen iets als de geur van vers plantensap achterbleef. (192)

maar een enkel punt waar het goud smolt, in het middelpunt van het genot, in de tuin der lusten, met in het centrum de vloeibare lens van gesmolten goud, het reservoir van goddelijke vreugde, (194)

Met sneeuw bedekte wilgen langs de oevers. (197)

stelen van de tientallen kubieke meters met bloemen en ingewikkelde tierlantijnen bewerkt marmer of  van de tonnen, smeedijzeren hekjes die langs de voor  de ten tweeden male gekanaliseerde Dambovita moesten komen te staan. (200)

Het Staatscircus stond in brand, maar vanaf de plaats waar wij stonden, ervan gescheiden door de muren van de broodfabriek Pionier, door de rij flatgebouwen langs de straat en door de populieren die de hele zomer lang ongelooflijke hoeveelheden verstikkende pluisjes produceerden, (205)

We verbeeldden ons hoe roetvlokken op het nog groene dal van het park neerdwarrelden en de citroenstruiken bedekten, het gras verschroeiden en het ronde, lege meertje in het midden in rouw hulden. (205)

ging ik naar het park met zijn volkomen grijze  gras, (206)

ons bestaan als neotene zoogdieren, die proberen zo lang mogelijk onrijp te blijven, zodat wat de plantkundige pool verloor, door de dierlijke, de pluspool van het denken en de ruimtelijkheid, kon worden teruggewonnen. (213)

Granaatappel rood, twijgjes, sponsachtige gebouwen, bundel algen

Continuing reading De trofee

Wanneer ik de brede trap met de witgekalkte muren af liep, kwam ik terecht op andere overlopen, vol met sierplanten. Daar bevonden zich de veilige deuren, due mij reeds bekend waren en waar ik maar al te graag aanklopte. (170)

Toen ze weer aan de slag ging, was het hartje zomer, de wanden van de slaapkamer, granaatappel rood met mica glittertjes en met grof geschilderde twijgjes, straalden hitte uit en hoewel alle ramen open hadden gestaan, liep het zweet tappelings over ons lichaam. (174)

omgeven door een stad met sponsachtige gebouwen, met kleurige overhemden, broeken en lakens die op honderdduizenden smeedijzeren balkonnetjes hingen te wapperen, met palmbomen die grote kerken omkaderden, alles onder de groene kegel van een slapende vulkaan. Over het doorzichtige wateroppervlak lag, als een bundel algen, een handtekening gelijk een rooksliert met een vreemde en wisselende kalligrafie: Monsieur Desiderio. (177)

De zon had letterlijk het hele hemelgewelf besmeurd, waarin het wemelde van het pluis van de populieren langs de rand van de weg. (178)

en die gewoonlijk vreedzaam vegeteerde, met zijn voeten opgetrokken op de stoel waarop hij zat (185)

's Avonds maakten we hand in hand een wandelingetje door de wijk, tussen de met forsythia's omkaderde huizen, onder de roodoranje hemel die ik me altijd zou herinneren. (186)

tegen de leliekelken die haar probeerden te bijten, daar, in het verre land, in dat door ons allen gezochte koninkrijk, in de rozentuin, in de volière met miljarden maal miljarden vlinders, in het verhaal met de biljoenen personages, weefde mijn moeder, geduldig en ongedurig, met wijsheid en waanzin, het oneindige tapijt van de illusie. (190)

Green@ plantsflowersfruits, reading the novel De trofee.

As the story continues, see also previous blogs...

kan thuisbrengen in de compartimenten van mijn leven en van mijn opgroeien. (130)

Ach, er was ook nog ergens een geranium, op een balkonleuning. Hoe kwam het dat ik ieder blaadje dat de lucht rood kleurde en iedere meeldraad in zijn kelk zag? Hoe kwam het dat ik de geur opving van een geraniumbkad dat ik tussen mijn vingers fijnwreef? (132)

op de plaats waar zich ooit een vreedzame woonwijk van vrijstaande huisjes en bomen met bruine, rammelende, merkwaardig gedraaide peulen uitstrekte. (145)

Honden die als gevolg van de sloopwerkzaamheden zonder baas waren komen te zitten, blaften woest  naar ons, alsof ze nog een denkbeeldige tuin bewaakten. (152)

En plotseling, tijdens het slingeren van de tram, kreeg ik haar, als een voorgevoel , in het oog: groot en pluizig, schuchter en hulpeloos, gezeten op een bankje in een smerige tuin. Achter haar een huis in de kleur van lupus erythematodes, met een houten trap die uitkwam op een dichtgemetselde deur. (156)

een paviljoen midden in de bossen, De dief van Bagdad voor ons werd vertoond, waarin doordeweeks holle binnenkant van een reusachtig standbeeld, zo hoog als een flatgebouw, een harige zwarte spin van het formaat van een olifant langs een draad afdaalde. (160)

Zelfs mijn moeder kon zich dat niet voorstellen, en ze daagde me steeds uit om een wedstrijdje te doen ( want ik hing toch de hele dag asn het getouw en speeldecekectricuennetje): Mircisor, zeg eens, wat denk je dat dit gaat worden? Volgens mij wordt het een bloem met groene bladeren, want kijk maar, ik heb groen en karmozijn... en een beetje granaatappel. Nee, het wordt een hert, zei ik dan lukraak, en. (162)

Na verloop van tijd begon mijn moeder vals te spelen bij ons spelletje waarbij je moest raden wat voor afbeeldingen het kleed bevatte. Ze hield zich niet meer aan het voorbeeld op het kartonnetje, en op de plaats waar een fazant met gespreide vleugels had moeten komen, verscheen plotseling ( maar niettemin  kwellend traag) een pioenroos waarvan de blaadjes zich zo fris en rijk openden, dat je de neiging had hem te plukken, en dat kwam alleen doordat ze, toen we er allebei naar raadden, had gezegd dat ze dacht dat het een pioenroos werd.(165)

Plant writing, literature approach, Mircea Cartarescu, 2012

The analysing, as mentioned in the previous blog, continues...

spook door zijn kamer doolt, zwelgend in het groen van de planten en in de naargeestigheid van de namiddag, het raam nadert en blijft staan met zijn voorhoofd  tegen  het raam gedrukt, de werkelijkheid van wat hij echt ziet op die van verleden en toekomst verstoken momenten: (118)

de zwarte natte tuin van ome Keffer, de bakker, Paul en Vova die kerspruimen jatten uit een tuin aan de overkant, (118)

ook vervormd tot een enkele veelvoudig vertakte arm, net als de planten in de groene lucht van mijn kamer. Wat was het vroeger gemakkelijk om mijn herinneringen te ordenen, wat een feilloos taxonomisch systeem had ik uitgevonden! (120)

ik meende dat ik het kon begrijpen, dat ik me als een slangenmens achterover kon buigen naar mijn geest om met mijn tanden een roos van mijn hielen te plukken om me vervolgens, onder applaus van de hemelse tribune, weer bevallig op te richten. (120)

Ik wist in die tijd niet dat ik zelf de roos was en dat ik, zonder ruggengraat en zonder wapperende lokken en zonder tanden en zonder hemelse tribune- want afgezien van de roos bestaat er niets-, mezelf tussen mijn handen moest pakken en mezelf moest optillen, mezelf moest aankijken, mijn gezicht tussen de bladeren van purperen fluweel moest stoppen, mijn longen moest vullen met het doorzichtige en loodzware aroma van mijn geest, en dat ik dit op ieder moment van mijn reeële en virtuele leven moest doen, want de definitie en de essentie van de geestelijke roos, de roos zelf namelijk in zijn fantomatische bestaan, is niets minder dan de blik die zichzelf bekijkt, het aroma dat zijn neusvleugels openspert om zichzelf te kunnen ruiken, het zwaard dat tot in het oneindige zichzelf snijdt. (121)

Want wanneer hij zichzelf bekijkt, groeien bij een roos, juist daarom, nieuwe bloembkaadjes aan, die ook met een frisse blik dienen te worden bekeken, alsof de wonderbaarlijke bloem op een oogzenuw groeit en wij het onzichtbare ermee zouden kunnen zien. (122)

Plant thinking, plant writing, city of Boekarest, 2012

Reading De trofee, a novel written by Mircea Cartarescu, translated from the Rumanian language into the Dutch language by Jan Willem Bos, published by the Dutch publishing house De Bezige Bij ( the industrial Bee), 2012

Reading, analysing words/ sentences on the matter of plants, as defined by contemporary biologist. In the meanwhile the singers of the popgroup Genesis are caressing my ears and mind. Yes, I am a woman, multitasking...

Tussen de ruwhouten palen, witgekalkt als fruitbomen, die in de aarden vloer staken en waarop het bed steunde. ( blz.76)

In het voorjaar, wanneer de viooltjes opengingen boven de zwarte, nog met vlekjes natte sneeuw bespikkelde aarde, sloop ze naar een bosje jonge acacia's aan de rand van de kuil van Ouatu, (76)

met dauwdruppels gevulde kelken te plukken. Ze stond zich net af te vragen waarom viooltjes zo vies roken, (blz.76)

het boeket viooltjes dat ze aan haar borst drukte ontroerde hem. (76)

het mes in een medemens planten komt voor hen op hetzelfde neer en heeft niets meer om het lijf dan hoesten of niezen. (blz.79)

raakten met groen besmeurd door toppen van de populieren en plantanen, en met vuilgeel door het fletse pleisterwerk op de daklijst van het hotel, met zijn abominabele kariatiden. (80)

Zelfs de oude vent op het vlot, die zich inspande om waardig en onverschrokken over te komen te midden van de dahlia's, was wijd en zijd vermaard, want het was niemand minder dan de manke bedelaar die altijd bij de deur van dezelfde kerk te vinden was. (83)

in de kleur van overrijpe morellen (92)

hij de dode op het bed van bloemen, verstijfd tussen de dikke kristallen ramen. (94)

Van een tuintje dat onder de vensters uit kwam steeg een verstikkende geur van siertabak op. Enkele nachtvlinders fladderden de lichtkring van de lantaarn in en uit en voedden zich vervolgens, in roerloze vlucht als kolibries, met het nectar van de bloemen. (94)

Maar de afstotelijke wortel der zonde, zwartig als een boosaardige worm, als de verleidelijke slang van de ronde appel, bungelt tussen ieders schenkels, (105)

hij zich wekenlang alleen met planten en borstsj had gevoed, (105)

In de kamer rook het sterk naar bloemen en kruiden, waarmee mijn moeder zowel de tafel als de vensterbank had volgeladen en waardoor de kamer eruitzag als een aquarium. Verdwaald in deze jungle plukte ik dikwijls een verse begonia, stak mijn vuile nagels diep in zijn broze, paarsrode kelk, pelde hem open als een minuscule vrucht en wreef tussen mijn vingers de meelachtige pasta van het vruchtbeginsel dat weggedoken zat in die intens naar onrijp plantensap geurende, vlezige beschutting. Of ik vouwde een dik aloeblad dubbel totdat het met een droog geluid brak en ik een gekartelde hagedissenstaart in mijn hand hield waarvan ik de etterende wond op mijn tong legde om de galbittere smaak te proeven. Ik duwde mijn gezicht tussen de exotische bloemen en harige pelargoniumbladeren en liet mijn wapperende haren tussen de fuchsia's glijden, waarna ik weer als versteend achter het raam ging zitten om telkens en telkens opnieuw, zoals ik sindsdien honderden keren heb gedaan, in mijn dromen en in mijn herinneringen, het panorama van Boekarest te bekijken dat zich uitstrekte over heuvels en dalen onder door Hollandse meesters geschilderde luchten. (117)

Plant looking, writing, Mircea Cartarescu, 2012

After reading the newspapers, cutting some interesting txts, carrying from global business like Ferrari succesful on its first day on the NY stockmarket to TAAL thing about sjemiel/ schlemiel, meaning pechvogel. Unlucky bird. It is historical! Countering Lucky bird.

I am continuing reading De trofee, a novel by Mircea Cartarescu, 2012. Translated by JW Bos into the Dutch language. The novel us said to ge one of the three great novels of the world, next to Ullyses and Hundred years of solitude.

Analysing by selecting the txts with 'plants' in it.

uit de menigte om een officier  een lelie met witte kelken als bugels of een ruiker anjers aan te reiken. Toen een meisje dat uit een nering met vuile ramen was gekomen Vasile een boeket van blauwe klokjesbloemen in handen had gedrukt, had de kapitein opnieuw de indruk gehad dat hij in iemands droom leefde. (61)

Terwijl ze hem de bloemen gaf, had de kleine meid hem iets ingefluisterd, hij meende een naam, iets ouds en bekends dat juist om die reden ongrijpbaar was, zoals een woord dat honderden keren wordt herhaald zijn betekenis verliest. (61)

De eerste praalwagen van het defilé stelde de Landbouw voor, zoals ook betaamde in een klein boerenland waar het graan dat met sleepboten over de Donau stroomopwaarts werd vervoerd, ongeveer het enige winstgevende, product was. (64)

bloemisten (met een immens bloemstuk van orchideeën  zoals het gepeupel nooit eerder gezien had: honderden slangenbloemen met opengesperde muilen zodat ze hun welriekende venijn konden verstrooien), ververs, schoenmakers en bakkers. (64)

corpus geniculatum laterale van de thalamus (65)

In het voorjaar was de de caloian versierd met acaciabloesem, waar de meisjes trossen van plukten en die ze gulzig verslonden, en in het najaar met dorre bladeren, waarin zelfs de zijde van de rupsen bros geworden was. (68)

Daarna bedekte het deerntje alles net dode bladeren, takken met verschrompelde kerspruimen en laurierbladeren met scherpe doorns. (72)

Enkele dagen later, op een ochtend dat er een zo dichte nevel hing, dat zelfs de takken van de perelaar voor het raam slechts als als spookverschijningen te zien waren, was Maria naar zolder gegaan om walnoten te halen, en nadat ze haar schoot gevuld had, was ze midden op de zolder blijven staan, betoverd door het melkachtige licht dat door het dakvenster naar binnen viel. (72)

De tekeningen versmolten in tekeningen, gezichten werden steden, bossen werden vogels, hun ogen werden uurwerken. De tandwielen van deze uurwerken werden sterrenstelsels waar wezens leefden wier namen de mensen en voorwerpen van onze wereld waren.(74)

Het gras was vochtig en ijzig. (74)

de bomen als handen die uit een groot wateroppervlak omhoogreikten. (74)

anderen ineengedoken tussen de kale takken van een abrikozenboom zaten. (74)

Plant thinking, thinking plant, writing plant. City of Boekarest, 2012

...counting reading De trofee , a novel by Mircea Catarescu, translated into Dutch by Jan Willem Bos, 2012.

Soms vertoonde zich op de bolle lens geen enkel bouwwerk, alleen bossen waar aardkleurige rivieren doorheen stroomden. (Blz. 34)

Dan liet ik mijn keus vallen op een enkele vrouw, die rossige aan het tafeltje bij de ingang, een listig typetje met een tot op de nek dichtgeknoopte rode jurk, met grijze parels op haar borst, haar arm rustend op de rugleuning van de stoel, terwijl ze tussen haar vinger een leeuwenbekje met vier vlezige, oranje bloemen hield. De bloem die het laagst op de steel zit wordt half aan het oog onttrokken door een enorm donkergroen blad met diepe inkepingen waaraan zich een bladluis van een zachter grasgroen met zes ragdunne pootjes vastklampt. Ik zoomde op hem in totdat hij ineens het hele oog van de lens in beslag nam, vervolgens alleen op een van zijn poten, die nu uitdijde in het troebele kristal als een groene, groftandige en dreigende zaag. (35)

Telkens wanneer ik het balkon op liep- waarvandaan met plantenbakken vol gehangen balustrade tot aan mijn schouders reikte- klom ik op een kist of op mijn slee en keek minutenlang naar het landschap dat als het meest grandioze van de wereld op mij overkwam: (36)

vanaf ons balkon dat vol stond met siertabak- (38)

In de nauwe en omhooglopende gang stonden plantenbakken met oleanders en ficussen in het vale licht dat door een rond raam naar binnen viel. (45)

een raampje, die uitkwam op een kleine overloop met een balustrade die in de leegte hing en mijn kamer omgaf, als een verwaarloosd tuintje rondom een huis dat op een torenspits is gebouwd. (45)

Mijn manuscript, mijn legsel, mijn. onleesbare boek, de brandende braamstruik die niet verteert en waaruit een onstoffelijke stem zonder lippen, tong, gehemelte en strottenhoofd opklinkt: (46)

Terugkijkend naar het verleden zie ik hersenbouwwerken, axonen- en dendrietbossen in onherhaalbare constellaties, (49)

de diepgroene lob van het grote blad, vervolgens de lichtere stukken waarop de vezels, netvals bij gras, in de lengterichting liepen, waar aan de linkerkant de eerste oranjekleurige halvemaan opdook, (53)

Structuren in schakeringen van geeloranje tot bloedrood ontwikkelen zich daar, linksboven, vlezig en stijf, fascinerend mooi, met spitsbogen en stengels en diepe krullen, met haartjes en stoffig pluis, totdat de hele bloem van het leeuwenbekje verschijnt, terwijl het oorspronkelijke insect nauwelijks nog te zien is in het midden van het schitterende beeld. (53)

binnen de kortste keren is de hele steel van het leeuwenbekje te zien met de vier op steeds kortere afstanden van elkaar geplaatste bloemen, en aan de bovenkant van de steel, ook linksboven, verschijnen plotseling vingertopjes (met tamelijk felrood gelakte nagels) en enkele nog onmogelijk aan te duiden structuren, een, twee, drie zeer brede koffiebruine stroken, met hier en daar wittige oneffenheden. (54)

met aan de  onderkant een zeer teder voetje en een uiterst fijn laarsje, tussen draderige plantjes die zijn opgeschoten tussen de keien van het plaveisel en de kromgebogen peuken van dure sigaretten met een gouden band. Wij bevinden ons, begrijpen we nu pas, in een openluchtrestaurant met heggen, (54, 55)

terwijl de zon, die door het loof van de bomen wordt gefilterd (moerbeibomen, moerbeibomen met witte en paarse vruchten), vlekken goud en wind op hun gezichten, hun lange rokken en hun gestreepte maatpakken legt. (55)