Reading De trofee , as before, analysing plant writings.
Tot aan de forsythiastruik, zo geel als de zon, was het gebied veilig, daar was ik al eerder geweest, maar daar voorbij begon een andere straat, bewoond door een vijandig en vreemd ras. (191)
de duizenden opeengestapelde leesfouten, in reliëf het beeld van een opengevouwen bloem, van een huis, van een duif verscheen... (192)
Er ontstonden littekens die werden geresorbeerd, zodat uiteindelijk alleen iets als de geur van vers plantensap achterbleef. (192)
maar een enkel punt waar het goud smolt, in het middelpunt van het genot, in de tuin der lusten, met in het centrum de vloeibare lens van gesmolten goud, het reservoir van goddelijke vreugde, (194)
Met sneeuw bedekte wilgen langs de oevers. (197)
stelen van de tientallen kubieke meters met bloemen en ingewikkelde tierlantijnen bewerkt marmer of van de tonnen, smeedijzeren hekjes die langs de voor de ten tweeden male gekanaliseerde Dambovita moesten komen te staan. (200)
Het Staatscircus stond in brand, maar vanaf de plaats waar wij stonden, ervan gescheiden door de muren van de broodfabriek Pionier, door de rij flatgebouwen langs de straat en door de populieren die de hele zomer lang ongelooflijke hoeveelheden verstikkende pluisjes produceerden, (205)
We verbeeldden ons hoe roetvlokken op het nog groene dal van het park neerdwarrelden en de citroenstruiken bedekten, het gras verschroeiden en het ronde, lege meertje in het midden in rouw hulden. (205)
ging ik naar het park met zijn volkomen grijze gras, (206)
ons bestaan als neotene zoogdieren, die proberen zo lang mogelijk onrijp te blijven, zodat wat de plantkundige pool verloor, door de dierlijke, de pluspool van het denken en de ruimtelijkheid, kon worden teruggewonnen. (213)
Tot aan de forsythiastruik, zo geel als de zon, was het gebied veilig, daar was ik al eerder geweest, maar daar voorbij begon een andere straat, bewoond door een vijandig en vreemd ras. (191)
de duizenden opeengestapelde leesfouten, in reliëf het beeld van een opengevouwen bloem, van een huis, van een duif verscheen... (192)
Er ontstonden littekens die werden geresorbeerd, zodat uiteindelijk alleen iets als de geur van vers plantensap achterbleef. (192)
maar een enkel punt waar het goud smolt, in het middelpunt van het genot, in de tuin der lusten, met in het centrum de vloeibare lens van gesmolten goud, het reservoir van goddelijke vreugde, (194)
Met sneeuw bedekte wilgen langs de oevers. (197)
stelen van de tientallen kubieke meters met bloemen en ingewikkelde tierlantijnen bewerkt marmer of van de tonnen, smeedijzeren hekjes die langs de voor de ten tweeden male gekanaliseerde Dambovita moesten komen te staan. (200)
Het Staatscircus stond in brand, maar vanaf de plaats waar wij stonden, ervan gescheiden door de muren van de broodfabriek Pionier, door de rij flatgebouwen langs de straat en door de populieren die de hele zomer lang ongelooflijke hoeveelheden verstikkende pluisjes produceerden, (205)
We verbeeldden ons hoe roetvlokken op het nog groene dal van het park neerdwarrelden en de citroenstruiken bedekten, het gras verschroeiden en het ronde, lege meertje in het midden in rouw hulden. (205)
ging ik naar het park met zijn volkomen grijze gras, (206)
ons bestaan als neotene zoogdieren, die proberen zo lang mogelijk onrijp te blijven, zodat wat de plantkundige pool verloor, door de dierlijke, de pluspool van het denken en de ruimtelijkheid, kon worden teruggewonnen. (213)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten