Are you already fed up with Paris today?
Let me introduce you to the world of Cartarescu. A start -up in Boekarest. Plants fading away in the darker autumn 2015.
De smaak en consistentie van de gelei deden hem denken aan de hars die hij als kind van de bast van pruimenbomen pulkte om daar vervolgens minutenlang op te blijven kauwen: flauw, met een zachte buitenkant en vloeibaar van binnen. Maar wanneer was Herman kind geweest? Waar was deze pruimen boomgaard die zomaar ineens, gehuld in een mystiek licht, in zijn gedachten was opgekomen? (327)
Pas nu vernam hij dat hij ook een jeugd had gekend, nu ontvouwde zich in een zone van zijn hersenschors een vertakking van neuronen die, net als de pruimenbomen van vroeger, de zachte harsdruppel van de herinnering afscheidden. Een fractie van een seconde lang zag hij de wereld door ogen die recht vooruit blikten en niet naar de grond, een oogwenk lang ving hij het regenboogvuur op van de vleugels van de vreemdeling die tussen de rijen bomen door naar hem toekwam. (327)
,ze liepen tussen de kraampjes die meurden naar bedorven kool, verbaasd over de smerigheid van een stel boerinnen die gedroogde pruimen en verlepte maggiplanten verkochten en de rails van tram 1 blokkeerden. (328)
Onkruid, met krantenpapier bedekte drollen en verwrongen oud ijzer belemmerden je de doortocht, maar de mensen die onderweg waren naar de markt voor pluimvee en kleine dieren lieten zich er niet door afschrikken. (329)
het onkruid dat rechtstreeks uit de muur groeide zwiepte in zijn gezicht, maar de wil van de vrouw die onverdroten voortschreed was groter dan zijn verlangen om terug te keren naar Soile.(330)
,zo te zien was er geen uitweg meer uit de smerige ruimte, die werd begrensd door een fabrieksmuur, een reeks bakken met stinkend afwaswater en een heg van dorre takken, doorweefd met braamstruiken. Een plek om op je zijde op te rollen en te sterven. (330)
Let me introduce you to the world of Cartarescu. A start -up in Boekarest. Plants fading away in the darker autumn 2015.
De smaak en consistentie van de gelei deden hem denken aan de hars die hij als kind van de bast van pruimenbomen pulkte om daar vervolgens minutenlang op te blijven kauwen: flauw, met een zachte buitenkant en vloeibaar van binnen. Maar wanneer was Herman kind geweest? Waar was deze pruimen boomgaard die zomaar ineens, gehuld in een mystiek licht, in zijn gedachten was opgekomen? (327)
Pas nu vernam hij dat hij ook een jeugd had gekend, nu ontvouwde zich in een zone van zijn hersenschors een vertakking van neuronen die, net als de pruimenbomen van vroeger, de zachte harsdruppel van de herinnering afscheidden. Een fractie van een seconde lang zag hij de wereld door ogen die recht vooruit blikten en niet naar de grond, een oogwenk lang ving hij het regenboogvuur op van de vleugels van de vreemdeling die tussen de rijen bomen door naar hem toekwam. (327)
,ze liepen tussen de kraampjes die meurden naar bedorven kool, verbaasd over de smerigheid van een stel boerinnen die gedroogde pruimen en verlepte maggiplanten verkochten en de rails van tram 1 blokkeerden. (328)
Onkruid, met krantenpapier bedekte drollen en verwrongen oud ijzer belemmerden je de doortocht, maar de mensen die onderweg waren naar de markt voor pluimvee en kleine dieren lieten zich er niet door afschrikken. (329)
het onkruid dat rechtstreeks uit de muur groeide zwiepte in zijn gezicht, maar de wil van de vrouw die onverdroten voortschreed was groter dan zijn verlangen om terug te keren naar Soile.(330)
,zo te zien was er geen uitweg meer uit de smerige ruimte, die werd begrensd door een fabrieksmuur, een reeks bakken met stinkend afwaswater en een heg van dorre takken, doorweefd met braamstruiken. Een plek om op je zijde op te rollen en te sterven. (330)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten