Reading, analysing 'de trofee' by Mircea Cartarescu, 2012, city of Boekarest
De kinderen stopten hun boeken en schriften in hun tassen, keken goed in hun bank of ze niet iets hadden vergeten en haalden er bij die gelegenheid allerlei snippers en afval uit, die ze op de grond gooiden: verfrommelde proefwerken, beschimmelde boterhammen met worst, appelklokhuizen...(231)
De grote pauze duurde twintig minuten, zodat ze volop tijd hadden om naar het typische, u-vormige schoolplein te rennen en daar hun lunchpakketje op te eten, iedere keer dezelfde boterham met worst en hetzelfde nog natte troste druiven, die hij meekreeg in een plastic zakje. (236)
Wanneer de grote vakantie eraan zat te komen, zoals aan het einde van die junimaand, waren de moerbeibomen op het schoolplein beladen met een ongelooflijk vet en glanzend gebladerte, en de kinderen klommen er graag in, hun haar heet van de zon.(236)
Hij kende iedere bank, due nu zo lang leeg zou blijven...Wat zouden die banken gedurende de drie lange zomermaanden doen? Hoe moesten ze zoveel eenzaamheid verdragen? Het zonlicht werd gefilterd door de kastanjebomen en onduidelijke schaduwen flikkerden over het grote zwarte bord, dat nog was bedekt met de onzekere kalligrafie van de kinderen. Mircea had van zijn klasgenoten gehouden, van allemaal, zowel de aardige als de gemene. (236, 237)
Vanaf vandaag zou hij een hele zomer lang geen huiswerk meer hoeven maken, geen groente hoeven uitknippen, geen liederen hieven solfegiëren. (237)
bijna iedere dag werd er eindeloos gekweeld: Roos uit Moldavië, / Ik wil je liefhebben maar 'k spreek je taal niet. Hij had een hekel aan volksmuziek. (238)
Jean zong altijd op de wijs van Gele tulp: Hete gulp, hete gulp,/ Ik lig op de eerste hulp./ Toen we speelden met z'n allen / Ben ik uit de boom gevallen. (238)
De kinderen stopten hun boeken en schriften in hun tassen, keken goed in hun bank of ze niet iets hadden vergeten en haalden er bij die gelegenheid allerlei snippers en afval uit, die ze op de grond gooiden: verfrommelde proefwerken, beschimmelde boterhammen met worst, appelklokhuizen...(231)
De grote pauze duurde twintig minuten, zodat ze volop tijd hadden om naar het typische, u-vormige schoolplein te rennen en daar hun lunchpakketje op te eten, iedere keer dezelfde boterham met worst en hetzelfde nog natte troste druiven, die hij meekreeg in een plastic zakje. (236)
Wanneer de grote vakantie eraan zat te komen, zoals aan het einde van die junimaand, waren de moerbeibomen op het schoolplein beladen met een ongelooflijk vet en glanzend gebladerte, en de kinderen klommen er graag in, hun haar heet van de zon.(236)
Hij kende iedere bank, due nu zo lang leeg zou blijven...Wat zouden die banken gedurende de drie lange zomermaanden doen? Hoe moesten ze zoveel eenzaamheid verdragen? Het zonlicht werd gefilterd door de kastanjebomen en onduidelijke schaduwen flikkerden over het grote zwarte bord, dat nog was bedekt met de onzekere kalligrafie van de kinderen. Mircea had van zijn klasgenoten gehouden, van allemaal, zowel de aardige als de gemene. (236, 237)
Vanaf vandaag zou hij een hele zomer lang geen huiswerk meer hoeven maken, geen groente hoeven uitknippen, geen liederen hieven solfegiëren. (237)
bijna iedere dag werd er eindeloos gekweeld: Roos uit Moldavië, / Ik wil je liefhebben maar 'k spreek je taal niet. Hij had een hekel aan volksmuziek. (238)
Jean zong altijd op de wijs van Gele tulp: Hete gulp, hete gulp,/ Ik lig op de eerste hulp./ Toen we speelden met z'n allen / Ben ik uit de boom gevallen. (238)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten