De eindeloze wegen die hij in het hart van eikenboom had gegraven, gemarkeerd door feromonen en dunne fecesdraadjes, de zoete sapvaten en de bittere droge vezels, het plotselinge doordringen in het labyrint van een andere larve en hun blinde confrontatie, de eenzaamheid in honderdduizenden variaties. (345)
Zou hij gewoon verdwijnen in de oneindigheid van dit hout, dat voor hem tegelijkertijd ruimte, tijd en herinnering was? (345)
daar zou beter hout zijn, met meer plantensappen, en zijn nieuwe kaken zouden krachtiger zijn. (346)
, terug door de bijna eindeloze dikte van de eik, tot op het punt waar ooit een gigantisch insect, zijn evenbeeld, een cilindervormig ei had gedeponeerd, het nulpunt van zijn voormalige wezen. (347)
Hij huiverde plotseling bij zichzelf en, gezeten op de rand van het gat in de brak van de oude boom, sloeg hij zijn vleugelschild open en spreidde eronder apocalyptische vleugels uit. (347)
, bij het fonteintje onder de kastanjes in de rij gingen staan. Wanneer ze aankwamen bij de drie indrukwekkend dikke oude eikenbomen, die pal voor het Circus stonden, bleven de mensen verwonderd staan, en de kinderen holden allemaal over het gras om de bast van de reusachtige bomen te kunnen aanraken. (347)
in alle drie de eiken gekropen en uitgevlogen, de grootste kevers die je je maar kon indenken, (348)
Ze vlogen log, als gevleugelde stenen, botsten tegen de bomen, de mensen, elkaar, (348)
De laan bromde van het gonzen van de vleugels, de kevers waren overal, onbeholpen rondvliegend, kruipend over de schors van de bomen. (348)
Katarina herinnerde zich haar geboorteland Georgië als een adembenemend sprookjesland: bergen van blauw glas, de van vochtige bloemen verzadigde lucht, koeien met gouden bellen, gehuchten met kristallen kerken. (356, 357)
Katarina had drie oudere broers, bomen van merels, allemaal boswachter van beroep, allemaal met diepe littekens van ontmoetingen met beren en mensen. (357)
Zou hij gewoon verdwijnen in de oneindigheid van dit hout, dat voor hem tegelijkertijd ruimte, tijd en herinnering was? (345)
daar zou beter hout zijn, met meer plantensappen, en zijn nieuwe kaken zouden krachtiger zijn. (346)
, terug door de bijna eindeloze dikte van de eik, tot op het punt waar ooit een gigantisch insect, zijn evenbeeld, een cilindervormig ei had gedeponeerd, het nulpunt van zijn voormalige wezen. (347)
Hij huiverde plotseling bij zichzelf en, gezeten op de rand van het gat in de brak van de oude boom, sloeg hij zijn vleugelschild open en spreidde eronder apocalyptische vleugels uit. (347)
, bij het fonteintje onder de kastanjes in de rij gingen staan. Wanneer ze aankwamen bij de drie indrukwekkend dikke oude eikenbomen, die pal voor het Circus stonden, bleven de mensen verwonderd staan, en de kinderen holden allemaal over het gras om de bast van de reusachtige bomen te kunnen aanraken. (347)
in alle drie de eiken gekropen en uitgevlogen, de grootste kevers die je je maar kon indenken, (348)
Ze vlogen log, als gevleugelde stenen, botsten tegen de bomen, de mensen, elkaar, (348)
De laan bromde van het gonzen van de vleugels, de kevers waren overal, onbeholpen rondvliegend, kruipend over de schors van de bomen. (348)
Katarina herinnerde zich haar geboorteland Georgië als een adembenemend sprookjesland: bergen van blauw glas, de van vochtige bloemen verzadigde lucht, koeien met gouden bellen, gehuchten met kristallen kerken. (356, 357)
Katarina had drie oudere broers, bomen van merels, allemaal boswachter van beroep, allemaal met diepe littekens van ontmoetingen met beren en mensen. (357)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten