With regards to Mircea Cartarescu and Jan Willem Bos, anno 2012.
Eleven more sentences on Maarten and plants.
De eenzaamheid van de straten was nu volkomen, in het fletse licht van de straatlantaarns leken de bloembladeren op bleke vlinders die roerloos aan de takken bungelden. (523)
Maarten en Cedric hadden gedurende de afgelopen weken in de namiddagen, om beurten of samen, het ultieme licht leren kennen in het koele bed van Liesbeth, die zich, al vanaf decdag dat ze kennis hadden gemaakt, nadat de jongeling hun had verteld over zijn avonturen in de ijzige wereld van het Noorden, onbevangen had verdeeld tussen de twee mannen due de exotische bloem tussen haar dijen begeerden. (524)
met al zijn herinneringen en voornemens, helemaal leegliep totdat de mystieke kelk was volgeschonken, totdat deze zijn vorm aannam, tot aan de rand gevuld met dauw en gratie en overstromend als een bron van levend water. (525)
zoals bejaarden wachten op het verstrijken van hun leven en zoals in hun waterige kubus wezens wachten die te rudimentair zijn om een toekomst te hebben, planten en slakken, zonder zich iets aan te trekken van de vinger die, vanuit een metarealiteit, soms met zijn nagel op het glas tikt. (528)
(De affuit van een kanon, een als een huzaar gekleed wassen beeld, een dorre boom) (531)
met een jong meisje dat zat te borduren op een klein tamboereerraam in een schoon en armoedig interieur, het zou haar benaderen en haar een groene stengel met een paar leliekelken aanreiken en haar toeroepen dat ze zich moest verheugen, zij, gezegende onder de vrouwen. (535)
Een piepkleine extra kans aan de dierlijke pool, een ongrijpbare bloem van leegte aan de plantaardige. Een zuchtje warmte in vergelijking waarmee de warmte van de ademhaling van een kind een thermonucleaire ontploffing zou zijn, (536)
Maria had twee knaapjes met gulden lokken gebaard en was nu op de troon in de rozentuin gezeten met aan haar rechter- en aan haar linkerzijde een aartsengel, (537)
Hij was begraven op een kerkhof aan de rand van Boekarest, waar de twee een tijdlang naartoe waren gegaan alsof ze elkaar ervan wilden overtuigen dat daar, in het met bloemen bedekte grapje, het zo beminde lichaampje lag; (537, 538)
Een logische twijfel zou in de komende jaren Maria's hart doen zuiveren, en die angstige schok zou zich als een aanzwellende golf steeds verder voortplanten in het kader van deze onmogelijke wereld: (538)
Bijna even verloren was ook de daaropvolgende onmetelijke zomer tijdens welke het lichaam van het jochie met de gouden krullen doortrokken was geraakt van de gekmakende geur van oleanders. Tot hij drie jaar oud was zou Mircisor over het hofje aan de Silistra zwerven, waar hij met Gioni, het kreupele hondje, speelde, de rode en gele rozen, die zo hoog waren als hijzelf, bestudeerde, (541)
zijn moeder, zijn vader, de buren, de verkoopster van de kruidenierszaak, die hem allemaal kietelden, hem allemaal kusten en hem vervolgens uitzinnig omhoogstaken en hem als een enorme zeppelin door de lucht lieten zweven en hem vlak bij hun brede, gerimpelde, ongeschoren koppen brachten, met hun ijzeren tanden, met hun hoofddoeken met bloemetjesmotief, terwijl ze hem lieten ronddraaien en aan elkaar doorgeven, en Mircisor lachte en huilde tegelijk, (541)
Alleen Coca, het meisje met het kastanjebruine haar dat altijd rook naar een soort zuurtjes die in die tijd 'meiklokjes' werden genoemd en die haar aardbeienrode baret droeg als een dubbelzinnige aureool, was op een dag verdwenen, (542)
Eleven more sentences on Maarten and plants.
De eenzaamheid van de straten was nu volkomen, in het fletse licht van de straatlantaarns leken de bloembladeren op bleke vlinders die roerloos aan de takken bungelden. (523)
Maarten en Cedric hadden gedurende de afgelopen weken in de namiddagen, om beurten of samen, het ultieme licht leren kennen in het koele bed van Liesbeth, die zich, al vanaf decdag dat ze kennis hadden gemaakt, nadat de jongeling hun had verteld over zijn avonturen in de ijzige wereld van het Noorden, onbevangen had verdeeld tussen de twee mannen due de exotische bloem tussen haar dijen begeerden. (524)
met al zijn herinneringen en voornemens, helemaal leegliep totdat de mystieke kelk was volgeschonken, totdat deze zijn vorm aannam, tot aan de rand gevuld met dauw en gratie en overstromend als een bron van levend water. (525)
zoals bejaarden wachten op het verstrijken van hun leven en zoals in hun waterige kubus wezens wachten die te rudimentair zijn om een toekomst te hebben, planten en slakken, zonder zich iets aan te trekken van de vinger die, vanuit een metarealiteit, soms met zijn nagel op het glas tikt. (528)
(De affuit van een kanon, een als een huzaar gekleed wassen beeld, een dorre boom) (531)
met een jong meisje dat zat te borduren op een klein tamboereerraam in een schoon en armoedig interieur, het zou haar benaderen en haar een groene stengel met een paar leliekelken aanreiken en haar toeroepen dat ze zich moest verheugen, zij, gezegende onder de vrouwen. (535)
Een piepkleine extra kans aan de dierlijke pool, een ongrijpbare bloem van leegte aan de plantaardige. Een zuchtje warmte in vergelijking waarmee de warmte van de ademhaling van een kind een thermonucleaire ontploffing zou zijn, (536)
Maria had twee knaapjes met gulden lokken gebaard en was nu op de troon in de rozentuin gezeten met aan haar rechter- en aan haar linkerzijde een aartsengel, (537)
Hij was begraven op een kerkhof aan de rand van Boekarest, waar de twee een tijdlang naartoe waren gegaan alsof ze elkaar ervan wilden overtuigen dat daar, in het met bloemen bedekte grapje, het zo beminde lichaampje lag; (537, 538)
Een logische twijfel zou in de komende jaren Maria's hart doen zuiveren, en die angstige schok zou zich als een aanzwellende golf steeds verder voortplanten in het kader van deze onmogelijke wereld: (538)
Bijna even verloren was ook de daaropvolgende onmetelijke zomer tijdens welke het lichaam van het jochie met de gouden krullen doortrokken was geraakt van de gekmakende geur van oleanders. Tot hij drie jaar oud was zou Mircisor over het hofje aan de Silistra zwerven, waar hij met Gioni, het kreupele hondje, speelde, de rode en gele rozen, die zo hoog waren als hijzelf, bestudeerde, (541)
zijn moeder, zijn vader, de buren, de verkoopster van de kruidenierszaak, die hem allemaal kietelden, hem allemaal kusten en hem vervolgens uitzinnig omhoogstaken en hem als een enorme zeppelin door de lucht lieten zweven en hem vlak bij hun brede, gerimpelde, ongeschoren koppen brachten, met hun ijzeren tanden, met hun hoofddoeken met bloemetjesmotief, terwijl ze hem lieten ronddraaien en aan elkaar doorgeven, en Mircisor lachte en huilde tegelijk, (541)
Alleen Coca, het meisje met het kastanjebruine haar dat altijd rook naar een soort zuurtjes die in die tijd 'meiklokjes' werden genoemd en die haar aardbeienrode baret droeg als een dubbelzinnige aureool, was op een dag verdwenen, (542)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten